"Μαμά μ'ακούς; Είναι (χ)ώρα να φεύγουμε." | Της Κατερίνας Λεβαντή
Μαμά μ'ακούς;
Πηγή εικόνας: wallpaperup.com
Ήμουν μικρό παιδάκι όταν μου έλεγες να έχω τα μάτια μου ανοιχτά να δω τη ζωή.
Τα άνοιξα μαμά. Τα άνοιξα και είδα.
Είδα εκατοντάδες ανθρώπους να καίγονται στο Μάτι, είδα δεκάδες ζωές να πνίγονται στη Μάνδρα, χιλιάδες ανθρώπους να πεθαίνουν από έναν άγνωστο ιό, είδα σώματα παιδιών απανθρακωμένα στα Τέμπη.
Άνοιξα την τηλεόραση - πάντα μου έλεγες να μην την ανοίγω - δεν σε άκουσα.
Αυτοί εκεί λένε, μαμά, πως ήταν ανθρώπινο λάθος.
Ανθρώπινο λάθος κάθε ζωή που χάθηκε σ'αυτη τη χώρα.
Γιατί δεν αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη;
Μήπως πρέπει να την αναλάβω εγώ μαμά;
Μήπως τελικά φταίω εγώ που δεν αντέδρασα ποτέ μου απέναντι τους;
Ημουν 13 χρονών την πρώτη φορά που σου είπα ότι θα πάω να διαδηλώσω, θυμασαι;
Μου είπες "να πας αγάπη μου, αλλά να πάρεις ζακέτα, έχει κρύο στην Αθήνα".
Πήγα με ενα μαύρο μαντήλι στο χέρι και με δάκρυα στα μάτια να φωνάξω για κάποιο παιδί που έπεσε νεκρό απο σφαίρα.
Κανείς δεν με άκουσε, κανείς δεν σκούπισε τα δάκρυα μου.
Είχαν πει πως ήταν ανθρώπινο λάθος.
Και τότε, θυμάσαι;
Που σε πήρα αγκαλιά και σε ρώτησα γιατί κανείς δεν έσβησε τη φωτιά;
Γιατί κανείς δεν απομάκρυνε τους ανθρώπους από αυτό το μέρος;
Μου είπες πως κανείς δε νοιάζεται.
Στο ραδιόφωνο όμως, είπαν πως ήταν ανθρώπινο λάθος.
Κι ένα απόγευμα, Νοέμβρης του '17 ήταν, μιλούσαμε ώρες για το πως κάποια μπαζωμένα ρυάκια στάθηκαν ικανά να πνίξουν τόσες ζωές.
Ένας κύριος στις ειδήσεις είπε πως δεν έφταιξαν τα μπαζωμένα ρυάκια.
Είπε πως ήταν ανθρώπινο λάθος.
Εγώ φταίω μαμά.
Εγώ φταίω που άκουσα τις συγνώμες τους.
Εγω φταίω που επέστρεψα σε 300 ανθρωπάκια να στέκονται ανά τα χρόνια απέναντι μου και να με χλευάζουν.
Εγω φταίω που κάθομαι άνετη στον καναπέ μου και κλαίω σιωπηλά για τις ζωές που χάθηκαν.
Εγώ φταίω που σου έλεγα τόσα χρόνια πως αγαπάω τη χώρα μου και δε θέλω να φύγω.
Εγώ φταίω που σου φώναζα πως δεν θα τα παρατήσω και πως θα τα αλλάξω τα πράγματα.
Εγώ φταίω που πίστεψα στα όνειρα μου.
Εγώ φταίω που την ιστορία αυτού του τόπου την εξευτέλισαν με το χειρότερο τρόπο.
Εγώ φταίω για κάθε μάνα που έκλαψε το παιδί της και για κάθε άνθρωπο που δεν πρόλαβε να ζήσει.
Λυπάμαι πολύ μαμά.
Λυπάμαι γιατί τελειώσαμε.
Και μας έμεινε ένα πνιγμένο "γιατί" που δεν ξεστομίζεται.
Συγνώμη μαμά.
Συγνώμη που αποτύχαμε ως άνθρωποι.
Είναι (χ)ώρα να φεύγουμε....
Οι άνθρωποι με την καθαρή ψυχή
Ό,τι μου έμαθε ένας καφές σε γυάλινο ποτήρι
Θυμάσαι μαμά τα δέντρα που ζωγράφιζα;
Ένα κομμάτι ύφασμα με οριζόντιες ρίγες
Ας μιλήσει επιτέλους κάποιος για την αγάπη
Ένα γράμμα στην χειρότερη μου φίλη
Στο κατώφλι του 2023, είδα να πραγματοποιείται μια ευχή
