Τέσσερα βράδια είναι εκείνα που ένας φοιτητής δεν θα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του, ίσως και εκείνα που θα τον κάνουν να συγκινηθεί και να αφήσει το δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλο.
Βράδυ 1ο: Τέτοια ώρα αύριο θα είμαι σε άλλο σπίτι, σε άλλη πόλη.
Είσαι ακόμα σπίτι σου, μέσα στο δωμάτιο σου, υπό την προστασία των γονιών σου, δεν έχεις τι να κάνεις, οι σκέψεις σου πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο. Σκέφτεσαι αν έχεις πάρει όλα σου τα πράγματα, αν είσαι έτοιμος να φύγεις από το σπίτι σου, αν την επόμενη φορά που θα γυρίσεις σπίτι σου θα είναι όλα ίδια, αν εσύ θα είσαι ίδιος, αν θα συνεχίσεις να είσαι δεμένος με τους φίλους σου και άλλα τόσα ΑΝ που θα σε κάνουν να ξεφυσάς και να στριφογυρνάς στο κρεβάτι μη μπορώντας να κλείσειςμάτι.
Βράδυ 2ο : Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Τακτοποιήθηκες και επιτέλους έφυγε η μαμά σου από το σπίτι (δεν υποφερόταν άλλο, ήθελες να μείνεις και λίγο μόνος για να χαρείς το καινούργιο σπίτι-καινούργια ζωή). Τα πράγματα στην αρχή είναι εντάξει μιας και μιλάς ακόμα στο τηλέφωνο με τους φίλους σου και τον μπαμπά σου που έχει μια βδομάδα να σε δει, αλλά κάποια στιγμή μένεις μόνος. Δίχως ακόμα ίντερνετ, έχοντας τακτοποιημένο σπίτι και μια ντουζίνα φαγητά στο ψυγείο, κάθεσαι μπροστά από την τηλεόραση και κρατώντας το τηλεκοντρόλ αλλάζεις κανάλια χωρίς να βλέπεις. Σου έρχονται πάλι στο μυαλό σκέψεις, σκέψεις σαν εκείνες που έκανες ένα βράδυ πριν φύγεις από την ζεστασιά του σπιτιού σου. Η τηλεόραση παίζει και η φαντασία σου οργιάζει. Ξεκινούν πάλι εκείνα τα ΑΝ, μόνο που πλέον έχει φύγει από το μυαλό σου εκείνο το Αν είσαι έτοιμος να φύγεις από το σπίτι γιατί πραγματικά έφυγες και το καινούργιο σπίτι είναι πολύ ωραίο, συν ότι είσαι επιτέλους ανεξάρτητος (γιούπι)
Βράδυ 3ο : Μακάρι να μην τελειώσει αυτό το βράδυ.
Μαζεμένα όλα τα πράγματα σου σε κούτες, μαζί και οι αναμνήσεις βλέπεις το σπίτι άδειο και τα μόνα συναισθήματα που σου έρχονται είναι η λύπη που αφήνεις το σπίτι ΣΟΥ, την ζωή ΣΟΥ, τους φίλους ΣΟΥ και γυρίζεις πίσω. Κάθε σημείο του σπιτιού σου θυμίζει και κάτι διαφορετικό. Αναρωτιέσαι πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα φοιτητικά σου χρόνια και ξαφνικά επιστρέφεις στις πρώτες γνωριμίες, στα πρώτα μεθύσια, στις πρώτες εξεταστικές και στις βραδιές συζήτησης που δεν είχαν τέλος. Τα δάκρυα έρχονται στα μάτια, δεν μπορείς να τα ελέγξεις αλλά δεν το θέλεις κιόλας. Νιώθεις πως σου παίρνουν τα πάντα και για άλλη μια φορά τα ΑΝ επιστρέφουν (είχαν τέσσερα χρόνια να σε επισκεφτούν). Δεν ξέρεις ΑΝ όλα θα είναι καλά ή ΑΝ θα είναι στη θέση τους, εσύ όμως σίγουρα μπορείς να απαντήσεις στο ΑΝ παρέμεινες ίδιος.
Βράδυ 4ο : Νιώθω σαν φυλακισμένος μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Το κρεβάτι που επί δεκαοκτώ χρόνια κοιμόσουν επάνω του σου φαίνεται ξένο, σκληρό, ότι τρίζει λίγο, το δωμάτιο είναι παγωμένο και γενικά ότι όλο αυτό δεν είναι δικό σου. Άλλο ένα βράδυ διαλογισμού και βαθιάς σκέψης. Θέλεις να γυρίσεις τώρα πίσω, τελικά δεν ήσουν έτοιμος να αποχωριστείς το σπίτι σου και όλα εκείνα τα υπέροχα ΑΝ που σε βασάνιζαν το πρώτο βράδυ που έμεινες σε εκείνο το σπίτι που αν και σου φαινόταν τότε ξένο, τώρα είναι ένα κομμάτι της ζωής σου.
Ελένη Βενιοπούλου | Πηγή: publishitmagazine.gr | Το διαβάσαμε εδώ
 |
| Photo credit: © Wavebreakmedia LTD/Veer/Corbis |
Βράδυ 1ο: Τέτοια ώρα αύριο θα είμαι σε άλλο σπίτι, σε άλλη πόλη.
Είσαι ακόμα σπίτι σου, μέσα στο δωμάτιο σου, υπό την προστασία των γονιών σου, δεν έχεις τι να κάνεις, οι σκέψεις σου πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο. Σκέφτεσαι αν έχεις πάρει όλα σου τα πράγματα, αν είσαι έτοιμος να φύγεις από το σπίτι σου, αν την επόμενη φορά που θα γυρίσεις σπίτι σου θα είναι όλα ίδια, αν εσύ θα είσαι ίδιος, αν θα συνεχίσεις να είσαι δεμένος με τους φίλους σου και άλλα τόσα ΑΝ που θα σε κάνουν να ξεφυσάς και να στριφογυρνάς στο κρεβάτι μη μπορώντας να κλείσειςμάτι.
Βράδυ 2ο : Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Τακτοποιήθηκες και επιτέλους έφυγε η μαμά σου από το σπίτι (δεν υποφερόταν άλλο, ήθελες να μείνεις και λίγο μόνος για να χαρείς το καινούργιο σπίτι-καινούργια ζωή). Τα πράγματα στην αρχή είναι εντάξει μιας και μιλάς ακόμα στο τηλέφωνο με τους φίλους σου και τον μπαμπά σου που έχει μια βδομάδα να σε δει, αλλά κάποια στιγμή μένεις μόνος. Δίχως ακόμα ίντερνετ, έχοντας τακτοποιημένο σπίτι και μια ντουζίνα φαγητά στο ψυγείο, κάθεσαι μπροστά από την τηλεόραση και κρατώντας το τηλεκοντρόλ αλλάζεις κανάλια χωρίς να βλέπεις. Σου έρχονται πάλι στο μυαλό σκέψεις, σκέψεις σαν εκείνες που έκανες ένα βράδυ πριν φύγεις από την ζεστασιά του σπιτιού σου. Η τηλεόραση παίζει και η φαντασία σου οργιάζει. Ξεκινούν πάλι εκείνα τα ΑΝ, μόνο που πλέον έχει φύγει από το μυαλό σου εκείνο το Αν είσαι έτοιμος να φύγεις από το σπίτι γιατί πραγματικά έφυγες και το καινούργιο σπίτι είναι πολύ ωραίο, συν ότι είσαι επιτέλους ανεξάρτητος (γιούπι)
Βράδυ 3ο : Μακάρι να μην τελειώσει αυτό το βράδυ.
Μαζεμένα όλα τα πράγματα σου σε κούτες, μαζί και οι αναμνήσεις βλέπεις το σπίτι άδειο και τα μόνα συναισθήματα που σου έρχονται είναι η λύπη που αφήνεις το σπίτι ΣΟΥ, την ζωή ΣΟΥ, τους φίλους ΣΟΥ και γυρίζεις πίσω. Κάθε σημείο του σπιτιού σου θυμίζει και κάτι διαφορετικό. Αναρωτιέσαι πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα φοιτητικά σου χρόνια και ξαφνικά επιστρέφεις στις πρώτες γνωριμίες, στα πρώτα μεθύσια, στις πρώτες εξεταστικές και στις βραδιές συζήτησης που δεν είχαν τέλος. Τα δάκρυα έρχονται στα μάτια, δεν μπορείς να τα ελέγξεις αλλά δεν το θέλεις κιόλας. Νιώθεις πως σου παίρνουν τα πάντα και για άλλη μια φορά τα ΑΝ επιστρέφουν (είχαν τέσσερα χρόνια να σε επισκεφτούν). Δεν ξέρεις ΑΝ όλα θα είναι καλά ή ΑΝ θα είναι στη θέση τους, εσύ όμως σίγουρα μπορείς να απαντήσεις στο ΑΝ παρέμεινες ίδιος.
Βράδυ 4ο : Νιώθω σαν φυλακισμένος μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Το κρεβάτι που επί δεκαοκτώ χρόνια κοιμόσουν επάνω του σου φαίνεται ξένο, σκληρό, ότι τρίζει λίγο, το δωμάτιο είναι παγωμένο και γενικά ότι όλο αυτό δεν είναι δικό σου. Άλλο ένα βράδυ διαλογισμού και βαθιάς σκέψης. Θέλεις να γυρίσεις τώρα πίσω, τελικά δεν ήσουν έτοιμος να αποχωριστείς το σπίτι σου και όλα εκείνα τα υπέροχα ΑΝ που σε βασάνιζαν το πρώτο βράδυ που έμεινες σε εκείνο το σπίτι που αν και σου φαινόταν τότε ξένο, τώρα είναι ένα κομμάτι της ζωής σου.
Ελένη Βενιοπούλου | Πηγή: publishitmagazine.gr | Το διαβάσαμε εδώ