Έχει συνδεθεί με τη νηφάλια και αντικειμενική δημοσιογραφία. Από τις συχνότητες της κρατικής και ιδιωτικής τηλεόρασης μπαίνει στο σπίτι μας εδώ και χρόνια μέσα από εκπομπές και κεντρικά δελτία ειδήσεων. Η Μαρία Χούκλη, περήφανη Σερραία, γράφει για τον τόπο της.
Οι σοφοί λένε ότι η πραγματική πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια. Αν αληθεύει, τότε τα δικά μου ευτύχησαν να έχουν μια ωραία πόλη για δική τους πατρίδα. Ωραία, όπως την ανάθρεψε η καρδιά. Οπως τη φύλαξε το μυαλό για όσα ενστάλαξε μέσα μου.
Απλωμένη στον κάμπο, ήσυχη, με ψηλό ουρανό, παλιούς μαχαλάδες και μια μεγάλη πλατεία, λεύκες και πλατάνια, με βυζαντινά απομεινάρια κι ένα τζαμί, μ' έναν λόφο που με βασάνιζε κάθε πρωί για χρόνια όταν έπρεπε να τον ανέβω με τα πόδια για να πάω στο σχολείο, στους πρόποδες της δικιάς μας Ακρόπολης.
Με ανατολίτικο χρώμα, σπίτια με μπαλκόνια και αυλές, με χωμάτινους δρόμους που τους βρέχανε για τη σκόνη. Με πολύ κρύους χειμώνες και πολύ ζεστά καλοκαίρια, με τον Στρυμόνα να φέρνει νερό από τη Βουλγαρία, μια λέξη πιο οικεία από τη λέξη Αθήνα. Απ' όλα τα μαγαζιά της μου άρεσε εκείνο με τα μπαχαρικά και τα κεριά που κρέμονταν από το ταβάνι. Η μυρωδιά τους θα με συνοδεύει πάντοτε. Είναι η δική μου Μαντλέν.
Οι αφηγήσεις έκαναν την πόλη μου σκοτεινή. Σήκωσε πολλά στις πλάτες της. Πολέμους, ξένους στρατούς, σφαγές, φωτιές και πείνα. Οταν την κοίταζα από ψηλά από τον Κουλά, προσπαθούσα να φανταστώ τις άλλες ζωές της, σχεδόν άκουγα τις περασμένες ζωές της και αυτό ήταν δικό της επίτευγμα.
Μήπως, όμως, «...η νοσταλγία σου έχει πλάσει μια χώρα ανύπαρκτη με νόμους έξω από τη γης κι απ' τους ανθρώπους...» όπως μας προσγειώνει ο Σεφέρης; Δεν ξέρω. Μπορεί. Αλλά τι άλλο είναι ο τόπος σου παρά αυτή ακριβώς η νοσταλγία του, ο ακατάλυτος δεσμός μαζί του, όσα ανασύρει η μνήμη κάθε φορά που ακούς τη λέξη Σέρρες έστω και τώρα που παρά τα «δρεπανηφόρα άρματα» της ωριμότητας, παρόλο που «τα δέντρα μου έρχονται ως τη μέση και οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια», ακόμη και τώρα με συγκινεί η δική μου άγνωστη;
Πηγή: thetravelbook.gr | Δείτε εδώ
 |
| Η Μαρία Χούκλη μικρή, Χριστούγεννα στις Σέρρες |
Οι σοφοί λένε ότι η πραγματική πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια. Αν αληθεύει, τότε τα δικά μου ευτύχησαν να έχουν μια ωραία πόλη για δική τους πατρίδα. Ωραία, όπως την ανάθρεψε η καρδιά. Οπως τη φύλαξε το μυαλό για όσα ενστάλαξε μέσα μου.
Απλωμένη στον κάμπο, ήσυχη, με ψηλό ουρανό, παλιούς μαχαλάδες και μια μεγάλη πλατεία, λεύκες και πλατάνια, με βυζαντινά απομεινάρια κι ένα τζαμί, μ' έναν λόφο που με βασάνιζε κάθε πρωί για χρόνια όταν έπρεπε να τον ανέβω με τα πόδια για να πάω στο σχολείο, στους πρόποδες της δικιάς μας Ακρόπολης.
Με ανατολίτικο χρώμα, σπίτια με μπαλκόνια και αυλές, με χωμάτινους δρόμους που τους βρέχανε για τη σκόνη. Με πολύ κρύους χειμώνες και πολύ ζεστά καλοκαίρια, με τον Στρυμόνα να φέρνει νερό από τη Βουλγαρία, μια λέξη πιο οικεία από τη λέξη Αθήνα. Απ' όλα τα μαγαζιά της μου άρεσε εκείνο με τα μπαχαρικά και τα κεριά που κρέμονταν από το ταβάνι. Η μυρωδιά τους θα με συνοδεύει πάντοτε. Είναι η δική μου Μαντλέν.
Οι αφηγήσεις έκαναν την πόλη μου σκοτεινή. Σήκωσε πολλά στις πλάτες της. Πολέμους, ξένους στρατούς, σφαγές, φωτιές και πείνα. Οταν την κοίταζα από ψηλά από τον Κουλά, προσπαθούσα να φανταστώ τις άλλες ζωές της, σχεδόν άκουγα τις περασμένες ζωές της και αυτό ήταν δικό της επίτευγμα.
Μήπως, όμως, «...η νοσταλγία σου έχει πλάσει μια χώρα ανύπαρκτη με νόμους έξω από τη γης κι απ' τους ανθρώπους...» όπως μας προσγειώνει ο Σεφέρης; Δεν ξέρω. Μπορεί. Αλλά τι άλλο είναι ο τόπος σου παρά αυτή ακριβώς η νοσταλγία του, ο ακατάλυτος δεσμός μαζί του, όσα ανασύρει η μνήμη κάθε φορά που ακούς τη λέξη Σέρρες έστω και τώρα που παρά τα «δρεπανηφόρα άρματα» της ωριμότητας, παρόλο που «τα δέντρα μου έρχονται ως τη μέση και οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια», ακόμη και τώρα με συγκινεί η δική μου άγνωστη;
Πηγή: thetravelbook.gr | Δείτε εδώ