Άνοιξε μέτωπο με τους εργαζόμενους, ακολουθούν διαγωνισμοί για πώληση εργοστασίων.
Όταν η ζάχαρη ζεσταθεί πολύ καραμελώνει, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι αυτό το γλυκό αποτέλεσμα θα προκύψει και για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (EBZ) μετά το καυτό καλοκαίρι του 2016. Μία ακόμη ζημιογόνος χρήση ολοκληρώνεται την άλλη εβδομάδα και το μέτωπο με τους εργαζόμενους έχει ανοίξει για τα καλά, καθώς η διοίκηση ζητά μειώσεις 50% στους μισθούς. Στο μεταξύ ο χρόνος τρέχει...
Οι εργαζόμενοι δηλώνουν ότι θα ήταν διατεθειμένοι να «βάλουν πλάτη» αν έβλεπαν ένα βιώσιμο επιχειρησιακό σχέδιο, αλλά με βάση το σχέδιο που προτάθηκε από την πιστώτρια Τράπεζα Πειραιώς θεωρούν ότι η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Από την πλευρά της η διοίκηση αισιοδοξεί και κάνει σχέδια για επέκταση σε νέες δραστηριότητες, όπως η παραγωγή σπόρων και σπορέλαιων.
Το σχέδιο διάσωσης
Το σχέδιο διάσωσης προβλέπει πώληση των δύο εργοστασίων ζάχαρης που έχει η ΕΒΖ στη Σερβία και πώληση ακινήτων στην Ελλάδα, το τίμημα των οποίων θα καταλήξει στην πιστώτρια τράπεζα, με αντάλλαγμα ομολογιακό δάνειο 50 εκατ. ευρώ με δύο χρόνια περίοδο χάριτος και μεσοπρόθεσμα διαγραφή χρέους άλλων 50 εκατ. ευρώ. Οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι η πώληση των δύο ζαχαρουργείων στη Σερβία στερεί από την εταιρεία τους οικονομικούς της πνεύμονες και την οδηγεί σε καταστάσεις μη αναστρέψιμες, γιατί «η πιστώτρια τράπεζα απλώς ενδιαφέρεται για την άμεση είσπραξη ρευστού».
«Όταν κάνεις μια διαπραγμάτευση, σου ζητάν και τους ζητάς. Αν δεν ήταν σε αυτή την κατάσταση η ΕΒΖ, δεν θα σκεφτόμασταν να πουλήσουμε τα εργοστάσια στη Σερβία. Αλλά αν θες να κρατήσεις ζωντανά τα εργοστάσια στην Ελλάδα, δεν σκέφτεσαι ότι από τη Σερβία κερδίζεις 3-4 εκατ. το χρόνο, όσο δηλαδή μισθοδοσίες 3-4 μηνών, αλλά ότι πρέπει να εκμεταλλευτείς τα περιουσιακά σου στοιχεία για να σταματήσεις την κατρακύλα της εταιρείας. Στόχος μας είναι να δουλέψουν τα τρία εργοστάσια, να βγάλουν ψωμί 4.000 τευτλοπαραγωγοί» ανταπαντά ο πρόεδρος της ΕΒΖ Χρήστος Ρώσσιος.
Η εταιρεία αναμένει μέχρι το τέλος του μήνα τις εκθέσεις από τεχνικούς συμβούλους με την εκτίμηση για την αξία των ακινήτων και την οικονομική θέση της, η οποία θα τεθεί υπ’ όψιν του εκκαθαριστή της ΑΤΕ (βασικής μετόχου της ΕΒΖ) αλλά και της πιστώτριας τράπεζας, ώστε να ακολουθήσουν στη συνέχεια διεθνής διαγωνισμός για τα εργοστάσια στη Σερβία (κάτι που αναμένεται να γίνει το νωρίτερο τον Οκτώβριο) και πρόσκληση ενδιαφέροντος για τα άλλα ακίνητα.
Στο μεταξύ, στα τέλη Ιουλίου αναμένεται να συγκληθεί η γενική συνέλευση μετόχων για να εγκρίνει τα αποτελέσματα της τελευταίας οικονομικής χρήσης, που θα κλείσει και πάλι με ελλείμματα, αρνητικά ίδια κεφάλαια 69 εκατ. ευρώ, ζημιές της τάξεως των 11 εκατ. ευρώ, ενώ οι δανειακές υποχρεώσεις είναι στα 150 εκατ. ευρώ. «Ουσιαστικά η ΕΒΖ είναι χρεοκοπημένη και προσπαθούμε να μην πάμε σε εκκαθάριση εν λειτουργία, αλλά είμαι παραπάνω από βέβαιος ότι αυτό θα αποφευχθεί» σημειώνει ο κ. Ρώσσιος, που υπολογίζει ότι αυτό δεν θα φανεί πριν από τα τέλη Νοεμβρίου και ότι σε κάθε περίπτωση δεν θα υπάρξει «ξαφνικός θάνατος», γιατί «άμα κλείσει τη ζάχαρη, και η πιστώτρια τράπεζα κουφάρια θα πάρει».
Οι τευτλοπαραγωγοί
Από την άλλη, από τη συνέχιση της λειτουργίας της ΕΒΖ δεν εξαρτώνται μόνο οι εργαζόμενοι αλλά και χιλιάδες τευτλοπαραγωγοί. Η τευτλοκαλλιέργεια μπορεί να ζήσει 4.000 οικογένειες αγροτών, αν καλλιεργούνται περί τα 150.000 στρέμματα, ενώ ως παραγωγή είναι από τις πιο δυναμικές (σχεδόν το 6% του ακαθάριστου αγροτικού προϊόντος) και συνοδεύεται από μεγάλα ποσά κοινοτικών ενισχύσεων, που αν κλείσει η ΕΒΖ και σταματήσει η τευτλοκαλλιέργεια θα χαθούν.
Σε αυτή τη φάση εκταμιεύτηκαν 1,5 εκατ. ευρώ για τα οφειλόμενα της περσινής σοδειάς, και αν προχωρήσει η υλοποίηση του σχεδίου διάσωσης από την Πειραιώς, το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου θα εκταμιευθούν και άλλα 5 εκατ. ευρώ για την εξόφληση της παραγωγής του 2015. Μόλις δημιουργηθεί το θεσμικό πλαίσιο για ομάδες παραγωγών, η ΕΒΖ θα επιδιώξει τη συμμετοχή τους στη μετοχική σύνθεση της εταιρείας, γιατί «χωρίς παραγωγούς βιομηχανία ζάχαρης δεν υπάρχει».
Στο μεταξύ η εταιρεία κάνει μια προσπάθεια να εισαγάγει τεύτλα από τη Βουλγαρία για το εργοστάσιο της Ορεστιάδας (καθώς φέτος καλλιεργήθηκαν λιγότερα από 60.000 στρέμματα, ενώ θα απαιτούνταν τουλάχιστον διπλάσια ποσότητα).
Από άποψη ρευστότητας κινείται χάρη στα έσοδα από την εμπορία ζάχαρης και υπολογίζει ότι από αυτά τα ποσά θα έχει εξοφλήσει μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου και τους τευτλοπαραγωγούς για τη φετινή σοδειά. Πρόσφατα η ΕΒΖ έκλεισε μια συμφωνία με γαλλική εταιρεία για φασόν ζάχαρη 50.000 τόνων, από την πώληση των οποίων θα προκύψουν κέρδη 7-8 εκατ. ευρώ. Ανάλογο ποσό θα προκύψει από την πώληση της ελληνικής παραγωγής (32.000-38.000 τόνοι φέτος). Η ελληνική αγορά απορροφά 340.000 τόνους και η διοίκηση της εταιρείας στοχεύει το 2017 να καλύψει το 40% της εγχώριας ζήτησης.
Σχέδια ανάπτυξης
«Παράλληλα προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να επεκτείνουμε τις δραστηριότητές μας όλο το χρόνο» αναφέρει ο κ. Ρώσσιος. Με κοινοτικά κονδύλια θα επιδιωχθεί η μετατροπή των εγκαταστάσεων ώστε να παράγουν καλαμποκέλαιο, ηλιέλαιο και σιρόπι φρουκτόζης. Επίσης υπάρχουν σχέδια για την επέκταση της παραγωγής σπόρων όχι μόνο για τα τεύτλα που σπέρνονται στην Ελλάδα αλλά και για εξαγωγή (έγιναν επαφές με τη Ρωσία για αγορά δεκαπλάσιας ποσότητας από αυτή που παράγει σήμερα η ΕΒΖ, κάτι που θα αποφέρει 2,5 εκατ. ευρώ), καθώς και για την παραγωγή σπόρων ηλίανθου και πατάτας.
Αυτό μακροπρόθεσμα θα σημαίνει λειτουργία των εργοστασίων 12 μήνες το χρόνο και προσλήψεις προσωπικού, σύμφωνα με τον κ. Ρώσσιο. Σήμερα το εργοστάσιο στην Ορεστιάδα δουλεύει 30 μέρες και αυτό στο Πλατύ 50 μέρες, ενώ δεν θα λειτουργήσει το ζαχαρουργείο στις Σέρρες. Το υπόλοιπο διάστημα οι εργαζόμενοι «κάθονται» ή «υποτίθεται ότι δουλεύουν στη συντήρηση των εργοστασίων». Ειδικά για φέτος 35 εργαζόμενοι από το εργοστάσιο των Σερρών δέχτηκαν να μετακινούνται καθημερινά στο εργοστάσιο στο Πλατύ, χωρίς να πληρώνονται εκτός έδρας και υπερωρίες - «αυτό έγινε με παρέμβαση του προέδρου της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στην ΕΒΖ Χριστόδουλου Βαρκάκη, τον οποίο και ευχαριστώ», αναφέρει ο κ. Ρώσσιος.
Ταυτόχρονα, η διοίκηση της ΕΒΖ ανακαλύπτει συνεχώς «σκελετούς στις ντουλάπες» και διαφυγόντα έσοδα. Εκτός από την υπόθεση με τα ανείσπρακτα 50 εκατ. ευρώ που είναι στη δικαιοσύνη, η εταιρεία ερευνά το πώς το 80% των μετοχών των εργοστασίων στη Σερβία αγοράστηκε προς 5 εκατ. ευρώ και στη συνέχεια το υπόλοιπο 8% προς 18 εκατ. ευρώ και διεκδικεί από το ελληνικό δημόσιο επιστροφή προστίμου 1,2 εκατ. ευρώ και επιπλέον 600.000 ευρώ (για μια υπόθεση που αφορά στον ΟΠΕΚΕΠΕ και υπάρχει απόφαση εφετείου), αλλά και 11 εκατ. ευρώ από την περίοδο 1977-1991 (από τη διαφορά στην τιμή ζαχαρότευτλου σε σχέση με τη διεθνή τιμή που θα κάλυπτε το κράτος). Μία ακόμη ενδεικτική περίπτωση των διαρροών χρημάτων από την ΕΒΖ είναι η υπόθεση υπεξαίρεσης 750.000 ευρώ από εργαζόμενο, για τον οποίο εκκρεμεί η εκδίκαση της αγωγής από πλευράς της εταιρείας.
"Είναι αριστερή λογική να μην αγγίζουμε τους προνομιούχους;"
Μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι έχουν πληρωθεί το 60% του μηνός Ιουνίου, κατά παρέκκλιση της πρακτικής πληρωμών που ήθελε την προκαταβολική εξόφληση για κάθε δεκαπενθήμερο που έπεται. Οι ίδιοι το ερμήνευσαν ως προσπάθεια της εταιρείας να εφαρμόσει μονομερώς τις μειώσεις που πρότεινε, κάτι που θεωρούν παράνομο και προειδοποιούν με τη χρήση κάθε πρόνοιας του νόμου. Η διοίκηση της εταιρείας, από την άλλη, υποστηρίζει ότι έπρεπε να κρατήσει τα ταμειακά διαθέσιμα για την κάλυψη άλλων αναγκών, όπως η πληρωμή των τευτλοπαραγωγών και των προμηθευτών της εισαγόμενης ζάχαρης. Η διοίκηση πρότεινε μειώσεις 50%, στη συνέχεια το κατέβασε στο 33%, αλλά καθώς οι διαπραγματεύσεις για τη μείωση του εργασιακού κόστους δεν τελεσφόρησαν, επανέφερε την αρχική της πρόταση και προσέφυγε στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ). «Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να διαταράξω τις εργασιακές σχέσεις. Με το -33% η μείωση ήταν 400 ευρώ για μισθούς άνω των 3.500 ευρώ. Πλέον θα εφαρμόσουμε ό,τι αποφασίσει η διαιτησία», σημειώνει ο πρόεδρος της ΕΒΖ.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η συλλογική σύμβαση και η μετενέργειά της έληξαν στις 31 Μαρτίου 2016, αλλά οι εργαζόμενοι δίνουν μια διαφορετική νομική ερμηνεία. Όπως σημειώνει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στην ΕΒΖ Χριστόδουλος Βαρκάκης, αν δεν υπήρχε συλλογική σύμβαση εν ισχύ, δεν θα υπήρχε λόγος προσφυγής στον ΟΜΕΔ.
Το μέσο ετήσιο κόστος για την εταιρεία ανά εργαζόμενο (περιλαμβανομένων των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών) είναι 47.800 ευρώ, καθώς καταβάλλονται 14 μισθοί ετησίως και διάφορα επιδόματα (υπάρχει άτομο που παίρνει 27 επιδόματα), μεταξύ των οποίων και το επίδομα καμπάνιας, το οποίο λάμβαναν όλοι ανεξαιρέτως, ακόμη κι αν εργάζονταν στα γραφεία. Φέτος η διοίκηση αποφάσισε να μη δώσει το επίδομα καμπάνιας σε κανέναν, ούτε σε αυτούς που δουλεύουν στα ζαχαρουργεία, γιατί δεν πρόκειται για κάποια επιπλέον δουλειά. «Με καθαρό μισθό από 1.100 έως 3.500 ευρώ, τον οποίον πληρώνονται προκαταβολικά, σαφέστατα είναι προνομιούχοι οι εργαζόμενοι στην ΕΒΖ». Από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι νιώθουν ότι στοχοποιούνται εσκεμμένα, για να φορτωθούν σε αυτούς όλα τα δεινά της εταιρείας, και μάλιστα από μια αριστερή διοίκηση. Όταν αυτή η ερμηνεία του ζητήματος τέθηκε από τη «ΜτΚ» στον πρόεδρο της εταιρείας, η απάντησή του ήταν: «Δηλαδή ένας αριστερός τι πρέπει να κάνει; Να μη σκεφτεί το σύνολο της κοινωνίας; Θα έχουμε μια προνομιούχα ομάδα η οποία δεν θα αγγιχτεί καθόλου; Ή θα πρέπει να εξισορροπήσει όλες αυτές τις αντιθέσεις;».
Της Σοφίας Χριστοφορίδου | Πηγή: makthes.gr