Αυτός ο τόπος είναι «ευλογημένος» από το θεό και ευνοημένος από τη φύση…
Είναι η περιοχή που εκτείνεται ανάμεσα σε δύο λίμνες (Κερκίνη και Δοϊράνη) και σε δύο μεγάλα βουνά (Μπέλλες και Κρούσσια).
Παραφράζοντας τον Ελύτη που είπε… πόσο μπλε ξόδεψε ο θεός για το αιγαιοπελαγίτικο χρώμα της θάλασσας, ο επισκέπτης, αντικρίζοντας τον τόπο αυτό, αναφωνεί, το… θεέ μου, πόσο πράσινο ξόδεψες για να ντύσεις αυτήν την περιοχή!
Πράγματι, ερχόμενος ο επισκέπτης από Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, μόλις μπαίνει στο Νομό Σερρών, περίπου 100 χιλιόμετρα, έκπληκτος διαπιστώνει την αλλαγή τοπίου, καθώς αρχίζουν να τον… συνοδεύουν ένθεν κι ένθεν του δρόμου ψηλά πλατάνια, λεύκες, σκλήθρα και ακακίες.
Δεξιά, λοιπόν, η πανέμορφη λίμνη Κερκίνη με τα χρυσαφένια ηλιοβασιλέματα εκεί ακίνητη και λυπημένη να σε κοιτάει… Κι εσύ να κάθεσαι δίπλα της, σαν ν’ ακούς το τραγούδι… «…κοίτα που φεύγεις πως κλαίει το δειλινό»!
Και στα αριστερά της, περίπου 35 χιλιόμετρα, άλλοτε ήρεμη κι άλλοτε αγριεμένη η… γειτόνισσά της, η λίμνη Δοϊράνη, να τη βλέπει και να μην μπορεί ποτέ να της μιλήσει! Ένα μόνιμο «γεια»… κρεμασμένο στα χείλη τους είναι τα κύματά τους. Αυτό είναι το δικό τους νεύμα…
Στα βόρειά τους ένας πανύψηλος «γίγαντας», το βουνό Μπέλλες, καταπράσινο από οξιές , μεσέδες, πλατάνια και πεύκα, οριοθετεί τα σύνορά μας με τη Βουλγαρία και τα Σκόπια, «παρακολουθώντας» συνεχώς τις δυο αγαπημένες του λίμνες, καθώς από τις πλαγιές του φαίνονται πεντακάθαρα και οι παραμικρές τους κινήσεις. Ακόμη και των ψαριών τους!
Ακριβώς, απέναντί του, το βουνό Κρούσσια, πιο… ήσυχο, το οποίο με τη σειρά του οριοθετεί τα σύνορα του Νομού Σερρών με το Νομό Κιλκίς και προς το τέλος και στο χαμήλωμά του «ακουμπάει» στο Παγγαίο, θέλοντας να δροσίσει τα… πόδια του στη θάλασσα της Ασπροβάλτας, σύνορο με τη Θεσσαλονίκη.
Ανάμεσα, λοιπόν, στα δυο βουνά και στις δυο λίμνες απλώνεται ένας μικρός κάμπος, όπου ό,τι σπείρεις φυτρώνει! Η ευλογημένη γη, εδώ, παράγει τα πάντα. Από μύρτιλα και αρώνια, μέχρι καλαμπόκια, σιτάρια, οπορωφόρα δέντρα, αμπέλια, κάστανα, καρύδια, σύκα.
Και την άνοιξη, όλη η περιοχή, μοιάζει με ένα πανέμορφο κέντημα, καθώς ανθίζουν τα πάντα με τόσα λογής χρώματα, που κανένα χέρι χημικού δεν θα μπορέσει ποτέ να φτιάξει. Γιατί αυτό το κέντημα, απλώς, είναι το κέντημα της φύσης.
Ένας αναστεναγμός, λοιπόν, ομορφιάς αυτός ο τόπος κι αυτό το βλέπει και το αισθάνεται ο επισκέπτης, όταν το πρωί ξεκινήσει από τη Ροδόπολη (είναι το εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής, με σιδηροδρομικό σταθμό, με δυο τράπεζες, με ξενοδοχεία με SPA, με πολλά καταστήματα), για να πάει στο χωριό Παραπόταμο, μια απόσταση δυο χιλιομέτρων.
Αυτή τη διαδρομή την κάνουν πολλοί επισκέπτες και μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, γιατί υπάρχει ένας ωραίος πεζόδρομος παράλληλα σ’ ένα ποταμάκι, το οποίο χύνεται στον Κερκινίτη ποταμό, ο οποίος με τη σειρά του χύνεται στη λίμνη Κερκίνη.
Αρκετοί κάνουν αυτή τη διαδρομή, πρωί και απόγευμα, γιατί υπάρχει σκιά σε όλη τη διαδρομή από τις ακακίες που υπάρχουν ανάμεσα στον πεζόδρομο και στο ποταμάκι.
Από τη γέφυρα του παραποτάμου, ως τη λίμνη Κερκίνη, η απόσταση που διανύει ο Κερκινίτης είναι περίπου έξι με εφτά χιλιόμετρα.
Και από τις δυο όχθες του ποταμιού, τα πλατάνια, τα σκλήθρα, οι καρυδιές, σαν… παρατεταγμένοι στρατιώτες σε αποστολή να προστατεύουν τους οδοιπόρους από τον ήλιο και τη ζέστη.
Στην πλατεία του παραποτάμου, το σήμα κατατεθέν του χωριού είναι ο γεροπλάτανος, περίπου χιλίων εκατό χρόνων, όπως λένε οι ειδικοί. Ο οποίος κινδύνεψε να καεί, αλλά η άμεση επέμβαση της Πυροσβεστικής τον έσωσε. Όμως, του έμειναν τα σημάδια από το «μπάι μπας». Κάτω από τον πλάτανο, που παρέχει μπόλικη δροσιά, μπορεί ο επισκέπτης να απολαύσει τους ωραίους ουζομεζέδες από την ταβέρνα της Βούλας και του Κώστα. Από εκεί απέναντι στις πλαγιές του Μπέλλες φαίνονται τα Άνω Πορόια, ένα όμορφο και τουριστικό χωριό.
Από τη Ροδόπολη πηγαίνοντας προς τη λίμνη Δοϊράνη, οδικώς ή σιδηροδρομικώς, σε περίπου είκοσι λεπτά περνάς το χωριό Μουριές, έχει σιδηροδρομικό σταθμό. Δεξιά, με κατεύθυνση το Μπέλλες, σε πέντε λεπτά φτάνει ο επισκέπτης στο τελευταίο ελληνικό χωριό, πριν από τα Σκόπια, δίπλα στη λίμνη Δοϊράνη.
Το χωριό λέγεται Καβαλλάρι, τρυπωμένο μέσα σε πανύψηλα πλατάνια. Οι κάτοικοι οι μόνιμοι είναι δεν είναι περισσότεροι από σαράντα…
Εκεί, λοιπόν, ξεπροβάλλει ένα υπέροχο ταβερνείο, του οποίου η ονομασία μας ξάφνιασε.
«Ουζοθεραπευτήριον το Πατρικό»!
Οι μεζέδες της Έλλης και του Χάρη εκπληκτικοί. Και το σήμα κατατεθέν του ουζοθεραπευτηρίου τους είναι το γκούλας. Τσέχικη σπεσιαλιτέ.
Λίγο αριστερά, στα εκατόν πενήντα μέτρα και καθώς η κορυφογραμμή του Μπέλλες χαμηλώνει είναι τα σύνορα με τα Σκόπια. Και δίπλα η λίμνη Δοϊράνη.
Μπαίνοντας στο Καβαλλάρι, καταλαβαίνεις τη διαφορά, από τη δροσιά που «προσφέρουν» τα πολλά πλατάνια. Κι ανάμεσά τους τα γάργαρα νερά, που κατεβαίνουν από το Μπέλλες.
Ένα τραγούδι του στιχουργού, Λευτέρη Χαψιάδη, που ερμήνευσε ο αξέχαστος Δημήτρης Μητροπάνος λέει «Τα σύνορα δεν είναι ποινή, τα σύνορα είναι τιμή»
Του Νίκου Δρόσου | Πηγή: tokarfi.gr | Το διαβάσαμε εδώ
Είναι η περιοχή που εκτείνεται ανάμεσα σε δύο λίμνες (Κερκίνη και Δοϊράνη) και σε δύο μεγάλα βουνά (Μπέλλες και Κρούσσια).
Παραφράζοντας τον Ελύτη που είπε… πόσο μπλε ξόδεψε ο θεός για το αιγαιοπελαγίτικο χρώμα της θάλασσας, ο επισκέπτης, αντικρίζοντας τον τόπο αυτό, αναφωνεί, το… θεέ μου, πόσο πράσινο ξόδεψες για να ντύσεις αυτήν την περιοχή!
Πράγματι, ερχόμενος ο επισκέπτης από Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, μόλις μπαίνει στο Νομό Σερρών, περίπου 100 χιλιόμετρα, έκπληκτος διαπιστώνει την αλλαγή τοπίου, καθώς αρχίζουν να τον… συνοδεύουν ένθεν κι ένθεν του δρόμου ψηλά πλατάνια, λεύκες, σκλήθρα και ακακίες.
Δεξιά, λοιπόν, η πανέμορφη λίμνη Κερκίνη με τα χρυσαφένια ηλιοβασιλέματα εκεί ακίνητη και λυπημένη να σε κοιτάει… Κι εσύ να κάθεσαι δίπλα της, σαν ν’ ακούς το τραγούδι… «…κοίτα που φεύγεις πως κλαίει το δειλινό»!
Και στα αριστερά της, περίπου 35 χιλιόμετρα, άλλοτε ήρεμη κι άλλοτε αγριεμένη η… γειτόνισσά της, η λίμνη Δοϊράνη, να τη βλέπει και να μην μπορεί ποτέ να της μιλήσει! Ένα μόνιμο «γεια»… κρεμασμένο στα χείλη τους είναι τα κύματά τους. Αυτό είναι το δικό τους νεύμα…
Στα βόρειά τους ένας πανύψηλος «γίγαντας», το βουνό Μπέλλες, καταπράσινο από οξιές , μεσέδες, πλατάνια και πεύκα, οριοθετεί τα σύνορά μας με τη Βουλγαρία και τα Σκόπια, «παρακολουθώντας» συνεχώς τις δυο αγαπημένες του λίμνες, καθώς από τις πλαγιές του φαίνονται πεντακάθαρα και οι παραμικρές τους κινήσεις. Ακόμη και των ψαριών τους!
Ακριβώς, απέναντί του, το βουνό Κρούσσια, πιο… ήσυχο, το οποίο με τη σειρά του οριοθετεί τα σύνορα του Νομού Σερρών με το Νομό Κιλκίς και προς το τέλος και στο χαμήλωμά του «ακουμπάει» στο Παγγαίο, θέλοντας να δροσίσει τα… πόδια του στη θάλασσα της Ασπροβάλτας, σύνορο με τη Θεσσαλονίκη.
Ανάμεσα, λοιπόν, στα δυο βουνά και στις δυο λίμνες απλώνεται ένας μικρός κάμπος, όπου ό,τι σπείρεις φυτρώνει! Η ευλογημένη γη, εδώ, παράγει τα πάντα. Από μύρτιλα και αρώνια, μέχρι καλαμπόκια, σιτάρια, οπορωφόρα δέντρα, αμπέλια, κάστανα, καρύδια, σύκα.
Και την άνοιξη, όλη η περιοχή, μοιάζει με ένα πανέμορφο κέντημα, καθώς ανθίζουν τα πάντα με τόσα λογής χρώματα, που κανένα χέρι χημικού δεν θα μπορέσει ποτέ να φτιάξει. Γιατί αυτό το κέντημα, απλώς, είναι το κέντημα της φύσης.
Ένας αναστεναγμός, λοιπόν, ομορφιάς αυτός ο τόπος κι αυτό το βλέπει και το αισθάνεται ο επισκέπτης, όταν το πρωί ξεκινήσει από τη Ροδόπολη (είναι το εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής, με σιδηροδρομικό σταθμό, με δυο τράπεζες, με ξενοδοχεία με SPA, με πολλά καταστήματα), για να πάει στο χωριό Παραπόταμο, μια απόσταση δυο χιλιομέτρων.
Αυτή τη διαδρομή την κάνουν πολλοί επισκέπτες και μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, γιατί υπάρχει ένας ωραίος πεζόδρομος παράλληλα σ’ ένα ποταμάκι, το οποίο χύνεται στον Κερκινίτη ποταμό, ο οποίος με τη σειρά του χύνεται στη λίμνη Κερκίνη.
Αρκετοί κάνουν αυτή τη διαδρομή, πρωί και απόγευμα, γιατί υπάρχει σκιά σε όλη τη διαδρομή από τις ακακίες που υπάρχουν ανάμεσα στον πεζόδρομο και στο ποταμάκι.
Από τη γέφυρα του παραποτάμου, ως τη λίμνη Κερκίνη, η απόσταση που διανύει ο Κερκινίτης είναι περίπου έξι με εφτά χιλιόμετρα.
Και από τις δυο όχθες του ποταμιού, τα πλατάνια, τα σκλήθρα, οι καρυδιές, σαν… παρατεταγμένοι στρατιώτες σε αποστολή να προστατεύουν τους οδοιπόρους από τον ήλιο και τη ζέστη.
Στην πλατεία του παραποτάμου, το σήμα κατατεθέν του χωριού είναι ο γεροπλάτανος, περίπου χιλίων εκατό χρόνων, όπως λένε οι ειδικοί. Ο οποίος κινδύνεψε να καεί, αλλά η άμεση επέμβαση της Πυροσβεστικής τον έσωσε. Όμως, του έμειναν τα σημάδια από το «μπάι μπας». Κάτω από τον πλάτανο, που παρέχει μπόλικη δροσιά, μπορεί ο επισκέπτης να απολαύσει τους ωραίους ουζομεζέδες από την ταβέρνα της Βούλας και του Κώστα. Από εκεί απέναντι στις πλαγιές του Μπέλλες φαίνονται τα Άνω Πορόια, ένα όμορφο και τουριστικό χωριό.
Από τη Ροδόπολη πηγαίνοντας προς τη λίμνη Δοϊράνη, οδικώς ή σιδηροδρομικώς, σε περίπου είκοσι λεπτά περνάς το χωριό Μουριές, έχει σιδηροδρομικό σταθμό. Δεξιά, με κατεύθυνση το Μπέλλες, σε πέντε λεπτά φτάνει ο επισκέπτης στο τελευταίο ελληνικό χωριό, πριν από τα Σκόπια, δίπλα στη λίμνη Δοϊράνη.
Το χωριό λέγεται Καβαλλάρι, τρυπωμένο μέσα σε πανύψηλα πλατάνια. Οι κάτοικοι οι μόνιμοι είναι δεν είναι περισσότεροι από σαράντα…
Εκεί, λοιπόν, ξεπροβάλλει ένα υπέροχο ταβερνείο, του οποίου η ονομασία μας ξάφνιασε.
«Ουζοθεραπευτήριον το Πατρικό»!
Οι μεζέδες της Έλλης και του Χάρη εκπληκτικοί. Και το σήμα κατατεθέν του ουζοθεραπευτηρίου τους είναι το γκούλας. Τσέχικη σπεσιαλιτέ.
Λίγο αριστερά, στα εκατόν πενήντα μέτρα και καθώς η κορυφογραμμή του Μπέλλες χαμηλώνει είναι τα σύνορα με τα Σκόπια. Και δίπλα η λίμνη Δοϊράνη.
Μπαίνοντας στο Καβαλλάρι, καταλαβαίνεις τη διαφορά, από τη δροσιά που «προσφέρουν» τα πολλά πλατάνια. Κι ανάμεσά τους τα γάργαρα νερά, που κατεβαίνουν από το Μπέλλες.
Ένα τραγούδι του στιχουργού, Λευτέρη Χαψιάδη, που ερμήνευσε ο αξέχαστος Δημήτρης Μητροπάνος λέει «Τα σύνορα δεν είναι ποινή, τα σύνορα είναι τιμή»
Του Νίκου Δρόσου | Πηγή: tokarfi.gr | Το διαβάσαμε εδώ