Η Βάσια Τζανακάρη μιλάει για το νέο της βιβλίο «Το Αδελφικό», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο
Το 2008 η πρώτη συγγραφική της απόπειρα ήταν το «Έντεκα μικροί Φόνοι», μετά από 12 χρόνια τέσσερα βιβλία ενηλίκων και ένα παιδικό. Ακάθεκτη η Βάσια Τζανακάρη συνεχίζει το 2020 με το νέο της βιβλίο «Το Αδελφικό» (όλα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) πείθοντάς μας ότι στο λογοτεχνικό στερέωμα υπάρχουν ταλαντούχοι συγγραφείς.
Αν υποθέσουμε ότι έρχεστε σε επαφή με έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει ακούσει ποτέ κάτι για εσάς, πώς θα του συστηνόσασταν; Ποιο βιβλίο σας θα του δίνατε να διαβάσει για αρχή;
Θα του έλεγα ότι έχω γράψει τέσσερα βιβλία ενηλίκων κι ένα παιδικό, ότι με ενδιαφέρει να χρησιμοποιώ σύγχρονη γλώσσα και οι ήρωές μου να είναι επίσης της εποχής μας, καθώς επίσης ότι η μουσική κι ο κινηματογράφος είναι παντοτινές επιρροές μου. Νομίζω θα του έδινα το «Αδελφικό», γιατί συμπυκνώνει όλες μου τις καλώς εννοούμενες εμμονές.
Τα μυθιστορήματά σας χαρακτηρίζονται από μουσική και συναίσθημα και ο αναγνώστης περιμένει συνήθως να εντοπίσει το μυστήριο που κρύβεται κάπου στις τελευταίες σελίδες, με μεγάλη επιτυχία μπορώ να πω. Πώς τα καταφέρνετε;
Περισσότερο θα έλεγα ότι κρύβουν μια ανατροπή, η οποία δεν ξέρω πώς επιτυγχάνεται, ίσως επειδή μου αρέσουν τα ξαφνιάσματα, είναι κάτι που βγαίνει μάλλον φυσικά.
Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για το νέο σας βιβλίο, το «Αδελφικό» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο;
Κάποιοι ίσως το δουν ως μια ιστορία ενηλικίωσης, και σε έναν βαθμό είναι, είναι η βίαιη «ενηλικίωση» δύο ανθρώπων λίγο πριν τα σαράντα. Τι σας ενέπνευσε;
Μια σειρά πραγμάτων αποτέλεσαν τις ψηφίδες για να φτιαχτεί το βιβλίο. Με ενέπνευσε το ίδιο το χωριό, το Αδελφικό, τόπος καταγωγής ενός σερραίου ποιητή που χάθηκε πολύ νέος και είχα κείμενα και ημερολόγιά του στα χέρια μου. Όταν επισκέφτηκα τον τόπο αυτόν είδα ότι στις αυλές φύτρωναν λωτόδεντρα και σκέφτηκα πως μια τόσο δυνατή μυθολογική αναφορά κάτι έπρεπε να σημαίνει. Περίπου το ίδιο διάστημα διάβασα το χρονικό του θανάτου του Τάσου Λειβαδίτη και δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου τον γιατρό που ανέλαβε να τον χειρουργήσει και κάπως έτσι γεννήθηκε ο Μελισσινός, ένας ήρωας που κουβαλάει το βάρος της ενοχής. Έπειτα ήρθε ο θάνατος του Ντέιβιντ Μπόουι, και είδα πως για μένα και για πολλούς άλλους ήταν σαν να χάνεται μια σταθερά, ένα σημείο αναφοράς, ένα σύμβολο μιας εποχής που χάθηκε. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η Μάρω, μια ηρωίδα που βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλης σύγχυσης. Ήθελα να γράψω για μια εποχή που πέρασε, μια όμορφη εποχή, και για το πώς στεκόμαστε σ’ αυτόν τον καινούργιο κόσμο που μοιάζει όλο και πιο σκληρός. Ήθελα να αποτυπώσω το τώρα και ταυτόχρονα τη δεκαετία του ‘90 την οποία θυμάμαι με τρομερή νοσταλγία.
Πώς είναι χτισμένο το Αδελφικό;
Το «Αδελφικό» είναι ένα μυθιστόρημα σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Οι φωνές των ηρώων εναλλάσσονται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο και κάθε κεφάλαιο προχωράει την πλοκή. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση ήταν μονόδρομος καθώς ήθελα να αναδείξω τις πιο κρυφές σκέψεις και τα πιο βαθιά συναισθήματα των ηρώων, κάτι που δεν θα γινόταν με έναν παντογνώστη αφηγητή.
Ποιον θεωρείτε ιδανικό αναγνώστη για το βιβλίο;
Ιδανικός αναγνώστης είναι όποιος ενδιαφέρεται για θέματα όπως η ματαίωση, η μνήμη, ο τόπος, η τέχνη, η αποτυχία, η μητρότητα. Νομίζω θα μιλήσει ιδιαίτερα σε ανθρώπους που έζησαν τα 90s, που αγάπησαν τη μουσική και τις ταινίες και τον τρόπο ζωής εκείνης της εποχής.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη της Βάσιας Τζανακάρη στο Athens Voice