Κεφάλια, πόδια, μάτια και τα μυαλά στα κάγκελα. Ανθρώπινα μέλη, σπαρμένα εδώ κι εκεί. Ένα παζλ με όλα τα κομμάτια αταίριαστα. Κανένα νόημα και καμιά λογική συνοχή.
- Ο συνταξιούχος στα Κρέστενα κλαίει με μια μάσκα κάτω από τη μύτη, θόλωσαν τα μάτια του, δεν έβλεπε, δεν μπορούσε να πάρει αέρα, η σύνταξή, 70 ευρώ πάνω απ’ το πρόστιμο.
Το όργανο ασυγκίνητο. Για την καλή υγεία όλων μας. Μπορεί και για το ποσοστό απ’ τα πρόστιμα. Οι προστάτες πάντα δουλεύουν με ποσοστά.
Κομμένα κεφάλια που ουρλιάζουν. Εδώ με μπαμπακένια μαλλιά.
Απ’ όλα έχει η Γκουέρνικα
- Ο πατέρας του μαθητή στη Ροδόπη ικετεύει τον υπάλληλο να μην κόψει το ρεύμα για μια ώρα ακόμη, ώσπου να τελειώσει το παιδί το μάθημα, τον εξευτελισμό δηλαδή μαθητών, δασκάλων και γνώσης μπροστά σε μια οθόνη. Σαν την τελευταία επιθυμία πριν την ηλεκτρική καρέκλα. Μια ώρα. Αυτα στην ακριτική και παγωμένη Ροδόπη. Θα ξαναγίνει μέρος του λόγου σε νέα θερμά επεισόδια. Τώρα, μόνο ένα μάτι στα σκοτεινά, με καμμένο λαμπτήρα, που δε βλέπει πια τίποτα. Και μια λάμπα κηροζίνης.
Κι αυτό το έχει η Γκουέρνικα
- Η μάνα με τα δυο της παιδιά, στο Ρέθυμνο έξω απ’ το σούπερ μάρκετ. Ζητιανιά δωρεά wifi. Για να κάνουν τα παιδιά των δυο άνεργων γονιών, ό,τι και το παιδί στη Ροδόπη. Τον εξευτελισμό δηλαδή, μαθητών, δασκάλων και γνώσης, σ’ ένα κατώφλι, μέσα στο κρύο, με ένα κινητό. Είναι το κομμένο χέρι που ικετεύει.
Κι αυτό το έχει η Γκουέρνικα.
Ο πίνακας έχει κι άλλα κομμένα κεφάλια, ουρές αλόγων, αποκόμματα εφημερίδων με κακά μαντάτα και κατασκευασμένες ειδήσεις.
Στη Θεσσαλονίκη, εκτός από happy travelling με τσουρέκια, βροχή τα πρόστιμα σε άστεγους γιατί δεν έχουν νομιμοποιητικό της ‘μετακίνησης’ δηλαδή της εγκατάστασης στους δρόμους.
Στις Σέρρες γίνεται κατάσχεση του μισθού των 450 ευρώ για φορολογικές εκκρεμότητες. Η οικογένεια δεν έχει άλλα εισοδήματα αλλά και η εφορία δεν μπορεί να στερείται τα δικά της.
Πρέπει να βγούν τα καινούργια 150 μύρια στην Aegean.
Ο πρόεδρος του ΕΟΔΥ, στήνει ιδιωτικό μαγαζί καταγραφής των κρουσμάτων, των νεκρών, των κομμένων κεφαλών. Αυτό δεν είναι πανδημία. Είναι ακήρυχτος πόλεμος.
Της Νίνας Γεωργιάδου